El "milagru" irlandés

Esti día dígovos que la cosa ta curiosa. Resulta que nun va tanto lleíemos nos papeles maraviyes d'Irlanda, un país que pasara nunos años de ser de los más probes d'Europa a tar na cabeza en renta per cápita. Lo mesmo que na vecina Galicia, n'Asturies los periódicos falaben del "milagru irlandés" y poníen a la vieya Eire como exemplu a siguir pa sacar al país de la tristura y el fracasu.

Hasta'l periodista  Thomas Friedman, santu pa unos y diañu pa otros, publicó en xunu de 2005 un artículu en "The New York Times", tituláu "The end of the rainbow", nel qu'esplicaba la so visión del porqué del "milagru celta". Friedman, fiel al so apellíu, achacábalo too a les polítiques lliberales. Y hasta daba les claves pa calcar el milagru irlandés: "Make high school and college education free; make your corporate taxes low, simple and transparent; actively seek out global companies; open your economy to competition; speak English; keep your fiscal house in order; and build a consensus around the whole package with labor and management -then hang in there, because there will be bumps in the road- and you, too, can become one of the richest countries in Europe".

Pero, ¡ai amiguín!, agora llegó'l tiempu de les vaques flaques. El miércoles pasáu entró-yos el pánicu a los inversores y analistes internacionales ante la posibilidá de que la verde Irlanda tenga que pidir ayuda al Fondu Monetariu Internacional (FMI) p'afrontar el so fondísimu endeudamientu. Resulta que la hasta va bien poco milagrosa Irlanda quiso caltener con dineru públicu el so sobredimensionáu sistema bancariu. L'aumentu del gastu públicu y el derrumbe del sector inmobiliariu fizo cayer la calidá de la deuda irlandesa. En crisitianu: lo d'Irlanda yera una burbuya, un bluf.

Les asemeyances ente Irlanda y España son evidentes, sobre too no que se refier al sector inmobiliariu.

Y en estes andamos, yá sin espeyu, nin guía, nin referente. Perdíos na inmensidá de la crisis. Nin Irlanda, nin el lliberalismu, nin el marxismu... Nada furrula. Claro que n'Asturies tenemos ventaya: equí nun furrula nada dende'l tiempu de maricastaña. Poro, tamos JASP (jodíos, anque sobradamente preparaos) pa lo que venga. Que daqué vendrá.